Modlitwa Pana Cogito - podróżnika*

Panie

dziękuję Ci że stworzyłeś świat piękny i bardzo różny

a także za to że pozwoliłeś mi w niewysłowionej dobroci

Twojej być w miejscach które nie były miejscami mojej

codziennej udręki

- że nocą w Tarquinii leżałem na placu przy studni i spiż

rozkołysany obwieszczał z wieży Twój gniew lub wybacze-

nie

a mały osioł na wyspie Korkyra śpiewał mi ze swoich

niepojętych miechów płuc melancholię krajobrazu

i w brzydkim mieście Manchester odkryłem ludzi dobrych

i rozumnych

natura powtarzała swoje mądre tautologie: las był lasem

morze morzem skała skałą

gwiazdy krążyły i było jak być powinno - Iovis omnia plena

- wybacz - że myślałem tylko o sobie gdy życie innych

okrutnie nieodwracalne krążyło wokół mnie jak wielki

astrologiczny zegar u świętego Piotra w Beauvais

że byłem leniwy roztargniony zbyt ostrożny w labiryntach

i grotach

a także wybacz że nie walczyłem jak lord Byron o szczęście

ludów podbitych i oglądałem tylko wschody księżyca

i muzea

- dziękuję Ci że dzieła stworzone ku chwale Twojej udzieliły

mi cząstki swojej tajemnicy i w wielkiej zarozumiałości

pomyślałem że Ducio van Eyck Bellini malowali także dla

mnie

a także Akropol którego nigdy nie zrozumiałem do końca

cierpliwie odrywał przede mną okaleczone ciało

- proszę Cię żebyś wynagrodził siwego staruszka który nie

proszony przyniósł mi owoce ze swego ogrodu na spalonej

słońcem ojczystej wyspie syna Laertesa

a także Miss Helen z mglistej wysepki Mull na Hebrydach

za to że przyjęła mnie po grecku i prosiła żeby w nocy

zostawić w oknie wychodzącym na Holy Iona

zapaloną lampę aby światła ziemi pozdrawiały się

a także tych wszystkich którzy wskazywali mi drogę

i mówili kato kyrie kato

i żebyś miał w swej opiece Mamę ze Spoleto

Spiridiona z Paxos dobrego studenta z Berlina który wybawił

mnie z opresji a potem nieoczekiwanie spotkany w Arizonie

wiózł mnie do Wielkiego Kanionu który jest jak sto tysięcy

katedr zwróconych głową w dół

- pozwól o Panie abym nie myślał o moich wodnistookich

szarych niemądrych prześladowcach kiedy słońce schodzi

w Morze Jońskie prawdziwie nieopisane

żebym rozumiał innych ludzi inne języki inne cierpienia

a nade wszystko żebym był pokorny to znaczy ten który

pragnie źródła

dziękuję Ci Panie że stworzyłeś świat piękny i różny

a jeśli jest to Twoje uwodzenie jestem uwiedziony na zawsze

i bez wybaczenia

Tiramisu

500g mascarpone

3 jajka, oddzielnie żółtka i białka

3 łyżki cukru

150ml espresso

2 łyżki likieru kawowego(opcjonalnie)

200g biszkoptów (jedno opakowanie)

Żółtka ucieramy z cukrem, następnie dodajemy mascarpone (stopniowo). Białka ubijamy na sztywną pianę i mieszamy z masą serową. Alkohol łączymy z kawą. Każdy biszkopt nasączamy tym płynem i układamy w naczyniu. Na biszkopty wykładamy połowę masy, na to układamy znów nasączone biszkopty i drugą warstwę kremu. Odstawiamy do lodówki, aby deser się schłodził (co najmniej 3.5 godz., najlepiej na całą noc). Przed podaniem posypujemy kakao zmieszanym z kawą.

Smacznego!